España

Anaco do "Sempre en Galiza" para os que están na "fronteira da autodeterminación", a "Galicia ben entendida" e "a mi Castelao me dice mucho" e para todos aqueles que nomean a Daniel sen telo leido nen asimilado.

Galiza é unha auténtica nacionalidade. Tén un idioma proprio, fillo do latín, irmán do castelán e pai do portugués cultivado literariamente cando a língoa de Castela andaba a gatas ; tén un territorio delimitado naturalmente, de formas doces y entranas duras, que foi unha illa de pedra cando Hespaña xacía no fondo dos mares formativos ; tén problemeas peculiares, de tan rara orixinalidade que sempre ficaron ao marxe das leis liberais de Hespaña e das arrepiantes preocupacións do mundo capitalista ; tén unha cultura autóctona, manifestada en arte e sabiduría popular, tan insulares como foi a nosa Terra en tempos xeolóxicos, tén predisposicións psicolóxicas que nos fixeron inasimilables â cultura e dereito de Castela, coma os bretóns na Franza e os escoceses na Inglaterra ; tén, se quixéramos -que non queremos-, caraiterísticas diferenciaes de raza, pois somos predomiñantemente celtas. Galiza, pois, é unha nacionalidade hispana, tan respetable como Castela e todol-os seus atributos son igualmente diños de respeto.

Non sendo posible negar a perduración dos atributos nacionaes de Galiza -xa ensaminados, un a un, no libro I- é doado estimar a súa soberanía natural, y esta xerarquía anterior e superior âs formas políticas, non pode satisfacerse con atribucións precarias e restrinxidas, concedidas por gracia do Estado unitario, é decir, pol-a ineisistente Nación hespañola, representada nas Cortes de Madrid ; porque Castela, e as súas rexións satélites, son maoría no conxunto hespañol, e co seu peso manteñen o caráiter subordinado dos demáis "seres" nacionaes, producindo unha antinomía antre a democracia e o liberalismo (o problema das nacións é liberal). Non ; a gracia do Estado sóio enche as necesidades d-unha simple rexión, particularizada en algúns atributos da nacionalidade a que perteñece. Así pois, o sistema de Estatuos autonómicos é inadecoado e até ofensivo para os cataláns, galegos e vascos. Galiza, como Cataluña y Euzcadi, é unha nación e, por consiguente, ten dereito a federarse con outros povos igoaes a ela ; e non reconecerlle o dereito de autodetermiñación -inclusive para vivir con absoluta independencia- será sempre un acto tiránico e antiliberal. Agora ben ; nós queremos ceder da nosa natural soberanía todo canto cedan as demáis nacionalidades hespañolas, a fin de constituirmos un Estado rexido pol-a máis pura democracia (democracia fundada na liberdade) onde sexa imposible o privilexio e a servidume.



Alfonso R. Castelao (páx 322-323 de SEMPRE EN GALIZA, edición "AS BURGAS", Buenos Aires 1961

Que al parecer, por un par de cuartos, se compra a Dios y al diablo, y se amordaza el corazón.

El Derecho Internacional sólo reconoce el dichoso derecho de autodeterminación a los pueblos colonizados.
Ninguna parte de España está colonizada, luego no ha lugar a tal derecho.

Todos los españoles somos iguales ante la ley, y es el sistema autómico, ese que ahora se quiere profundizar para convertirlo en confederal, el que está creando situaciones de privilegio de unas zonas con respecto a las otras.

Madrid no puede considerarse la beneficiaria del actual sistema puesto que es la zona que más paga (en valores tanto relativos como absolutos).

Si en lugar de Madrid se nombrara el Estado, la cosa podría tener cierta justificación, pero como se recurre a ese propio Estado para que cambie sus criterios de distribución se cae en una contradicción insuperable.

Ya va siendo hora de cambiar el chip y preguntarnos como Kennedy "que puedes hacer tú por tu país, en vez de que puede hacer tu país por ti", o en román paladino más trabajar y menos quejarse.

Marat,
No te preocupes. El gobierno está plagado de gallegos. Los ministerios y organismos oficiales también. Y no estoy hablando precisamente de bedeles.
A estos mentecatos que se creen superiores por el hecho de que, "nota bene", se expresen en una única y sóla lengua,... Estos cuando caigan, será "tan grande su altura" que de la hostia que se peguen, quizás se queden también sin lengua.