España

O CRISTO DA LIBERTADE
Iste é o Cristo da libertade:
mátano pra que morra,
i el morre pra resucitar.
Iste é o Cristo do pan e do viño
da luz e dos peixes,
do amor,
do traballo,
da loita e da paz.
É o fillo do carpinteiro
que hoxe, eiquí, agora,
leva dúas camisetas polo inverno,
a cotío camiña cos vellos zapatos de Van Gogh,
e cando fala semella que falara
o noso hirmán dos Andes,
o noso irmán, o César
Vallejo desta España
onde tantos pobres Cristos cada mañán
acordan pra se ergueren
i acudir ó escritorio que non queren,
ó traballo que non queren,
á cita que non queren,
á vida que non queren.
(Cando matan un Cristo dises,
un pobre Cristo coma todos nós,
inda que berre coa dor da agonía,
xa pouca vida ten pra darlle a morte,
pois tivo vinte horas cada día,
de morte,
de morte de vivir
unha vida que é morte
cada día.)
Mais aínda así,
iste é o cristo lanzal da libertade:
mátano pra que morra,
i el morre somentes pra voltar con máis vida
e multiplicar con ela
a luz i os peixes,
o amor,
o traballo,
a loita i a paz.
Porque, xa o sabemos, débese multiplicar a vida:
ista vida sumada tristemente
xa non ten xeito humán,
xa é un vello trapo suxo,
xa non sirve ista vida.
Iste Cristo, coma todos nós,
quer unha vida [que] restale ao vento
como mil bandeiras,
unha paz que estale ledamente
un amor sin miserias, máis intenso,
máis forte
máis tenro,
máis limpo:
un amor máis.

Poema escrito en 1971 a
petición de Luís Seoane quen lle
regarala a L.V. o “Cristo dos Traballadores”