España

Coidade ben a carón de quen vos sentades:
Legionem, Arosou, Sertress, Zitarrosa, Downfall, Xurxo, Cide, Moro,........
COIDADE BEN A CARON DE QUEN VOS SENTADES.

Saudiños.

E tí, SOFOS, coida tamén a carón de quén te sentas.

Hoxe en día chámase "liberalismo" a calquer cousa.

I eu Não sou de Ninguém, en ben escrito portugués...

Pero que cheira, cheira.


Saúdos Sofos.

CHEIRA que FEDE.

Adeus.

En español existe un verbo (e só un) para falar da acción de percibir co sentido do olfacto: oler.

E se hai algo que me gusta do galego e a cantidade de matices que introduce na forma de dicir algo. Cando queremos traducir ao galego a palabra española oler, podemos facelo por, cando menos, catro formas verbais distintas (e por cada seu sinónimo ou sinónimos), posto que a nosa fermosa lingua distingue entre o bo e o mal cheiro e, deste xeito, existen:

ulir: verbo neutro que se define no diccionario da RAG como "v.t. 1. Aplica-lo sentido do olfacto para percibi-lo olor de [algo]. Ulir unha rosa. // v.i. 2. Despedir olor. Non ole a nada. Ole a tabaco".

cheirar: verbo sinónimo do anterior, pero que pode ter significado neutro ou ben indicar connotacións negativas (ulir mal). Nalgunhas zonas úsase cheirar como se usa feder noutras.

feder: este é o verbo utilizado máis comunmente para dicir que algo cheira ou ule mal. Sinónimos: alcatrear, apestar, gafar, imbrar.

arrecender: e este é o verbo que se usa para indicar aspectos positivos do ulir, significa que algo ule ou cheira ben. Sinónimo: recender.

Tenme pasado algunha anécdota simpática con este verbo andando polo pais, porque onde eu digo "aqui cheira mal" téñenme contestado: "claro que cheira mal, se cheira é que cheira mal", porque, como xa dixen, nalgunhas zonas o verbo cheirar non é neutro, senón que se usa no seu aspecto negativo.

Marabíllame esta riqueza da nosa lingua.

Eiqui CHEIRA.

Cheira que fede.

O CAN DANADO

Igoal que un can danado nos camiños
o terror anda solto polo mundo.
Semella un vento negro que pousase
súas azas de corvo
sobre a frente dos homes temerosos.
Un xelo de invernía en descampado
paraliza os relós, perfura as gorxas
e pon veos de anguria nas palabras.
Un grande telescopio nos vixía
coma un ollo de Cíclope
que sigue os nosos pasos
e fita sin acougo o noso rumbo,
dende tódalas fiestras,
dende tódalas torres,
dende tódalas voces que nos falan.
A noite é un micrófono impasíbel
que escoita o latexar do noso peito,
coma un escuro espía que espreitase
os nosos pensamentos máis segredos.
Todo se troca en cousa inconfesábel;
detrás de cada esquina unha sospeita,
unha duda detrás de cada sombra,
e medo, medo, medo,
un pozo profundísimo de medo,
espello de auga fría
no que o terror se mira eternamente.

CELSO EMILIO FERREIRO.

UNHA VEZ

Unha vez houbo un home
que nunca dixo, meu.
Petou nas portas do mundo,
chamou no meu corazón.
Falaba con palabras
que semellaban pombas.
As cousas á súa beira
púñanse brancas.
Nascíalle nos ollos un abrente
coma un río de luz,
ou coma un mar lonxano de gueivotas.
Un bálsamo de amor
tiña aquil home
pra ista miña dor
sin nome.

CELSO EMILIO FERREIRO.

Quevedo está sobreestimado.

MONÓLOGO DO VELLO TRABALLADOR

Agora tomo o sol. Pero até agora
traballei cincoenta anos sin sosego.
Comín o pan suando día a día
nun labourar arreo.
Gastei o tempo co xornal dos sábados,
pasou a primavera, veu o inverno.
Dinlle ao patrón a frol do meu esforzo
i a miña mocedade. Nada teño.
O patrón está rico á miña conta,
eu, á súa, estou vello.
Ben pensado, o patrón todo mo debe.
Eu non lle debo
nin xiquera iste sol que agora tomo.
Mentras o tomo, espero.

O teu adeus pendurado (escritos enjeitados)

A princípio, intrigava-me a forma como dizes adeus. A forma decisiva e brusca como dizes adeus. A forma como deixas o teu adeus espalmado na despedida, como se não houvesse mais nada a dizer, como se não pudesse haver mais nada para lá do adeus. A princípio intrigava-me esse teu adeus definitivo e frio.

Mas um dia, depois de outro adeus, olhaste para trás. E quando cruzámos os olhares, naqueles segundos que duram para sempre, percebi que o teu adeus não é rude nem assertivo. Percebi que o teu adeus não é um adeus final. Percebi que o teu adeus é um adeus pendurado. Um adeus a medo. Um adeus que pede. Um adeus que não quer ser despedida, que anseia um reencontro. Um adeus que soa a parágrafo mas que é apenas reticências. Quanto muito ponto e vírgula, mas nunca ponto final. O teu adeus nunca é final. O teu adeus é princípio. O teu adeus é promessa do que há-de vir. O teu adeus é um adeus triste por ser adeus mas alegre por saber que depois do teu adeus vem um olá.

A princípio intrigava-me o teu adeus e o sorriso por onde o deixavas sair. Agora
sei por que é que o teu adeus está sempre a sorrir.

Saúdos.

Se te ve melancólica, celtíbera :)

Saludos.

Escribir nada máis pra unha provincia,
ou, como os pobos árcades fixeron,
escribir sobre a casca dos cortizos,
case que todo vén a ser o mesmo.
A nosa voz, na soledá perdida,
morrerá sen deixar sequera ese eco
que a brisa melancólica do outono
deixa na copa azul dos ameneiros.
Non pode ser tampouco doutra sorte:
pasaron xa, pra non volver, os tempos
en que a linguaxe era unha cifra máxica
fácile sólo ó sacerdote hebreo.
As xentes tristes que no verbo humano
procuran os ideales que entreveron,
cando ó vate interrogan, novo oráculo,
queren revelaciós, que non misterios.
E escribir nunha lingua coñecida
daqueles só que onda nós naceron,
¿que é se non responder esas preguntas
en revesgados xeroglifos pérsicos?
Todo tende á unidá, lei de entre todas
a máis inexorable do progreso;
e el, que de cen nacións un pobo fixo,
un idioma fará de mil dialectos.
Como paran no mar tódolos ríos,
como os raios do sol paran nun centro,
tódalas linguas han de parar nunha,
que hemos de falar todos, tarde ou cedo.
¿Por que botar ó público este libro
se a división dialéctica condeno?,
diredes, con razón, os que leades,
se as ledes, estas páxinas. Diréivolo:
Cando tódalas linguas o fin topen
que marca a todo o providente dedo,
e cos vellos idiomas extinguidos
sola unha fala universal formemos,
esa fala pulida, idioma único,
máis ca hoxe enriquecido e máis perfecto,
resume das palabras mais sonoras
que aquelas nos deixaran como en herdo,
ese idioma, compendio dos idiomas,
como unha serenata pracenteiro,
como unha noite de luar docísimo,
será, ¿que outro se non?, será o galego.
Fala de miña nai, fala harmoniosa
en que o rogo dos tristes sube ó ceo
i en que descende a plácida esperanza
ós afogados e doridos peitos;
fala dos meus avós, fala en que os parias,
de tréboa e polvo e de suor cubertos,
piden á terra o gran da cor do sangue
que ha de cebar á besta do laudemio...
Lingua enxebre, en que as ánimas dos mortos
nas negras noites de silencio e medo
encomendan ós vivos as obrigas
que, ¡malpocados!, sen cumprir morreron.
Idioma en que garulan os paxaros,
en que falan os ánxeles ós nenos,
en que as fontes saloucan e murmuran
entre as follosas árbores os ventos.
Non, ti non morrerás, céltica musa
nada da Suevia nos chouzales pechos,
último amor do pálido Macías
atravesado o corazón cun ferro;
fecundo nume do único rei sabio
que no solio de España tivo asento,
arpa inmortal da doce Rosalía,
do infortunado Añón himno postreiro;
ti non podes morrer... ¡Iso quixeran
os desleigados que te escarneceron!

¡Mais ti non morrerás, Cristo das linguas,
non, ti non morrerás, ouh Nazareno!
Apóstol teu, anque o máis ruín de todos,
pra onde quer levarei teu Evanxeo,
o fatelo vestindo da ignominia
que pra mofa nas costas che puxeron.
No teu nome, por terras e por mares,
ofrecerei paz e salú ós enfermos,
falareilles da patria ós desterrados,
de liberdade e redención ós servos.
Anunciarei o día do teu triunfo
por cidades e vilas e desertos,
e se por te anunciar me apedrearen,
¡inda ó morrer te mentarán meus beizos!

MANUEL CURROS ENRIQUEZ...

Ahora Downfall, que se habla de la memoria histórica quzás no esté de más decir que esta es mi memoria.
Una memoria meláncolica es cierto, pero no menos cierta... Recuerdo como mi abuela se miraba las manos encallecidas.....Nunca dejaré de recordarlo.


Ten coidado, Downfall, a carón de quen te sentas.

Saúdos.

Anunciarei o día do teu triunfo
por cidades e vilas e desertos,
e se por te anunciar me apedrearen,
¡inda ó morrer te mentarán meus beizos!

A MI ABUELA...Mis besos.

«Na morte da miña nai»

Doce melancolía, miña musa,
do meu espírito noiva feiticieira,
¡déixame que hoxe no teu colo durma
sono de pedra!
Nunca, reiciña, nunca como agora
falla fixéronme os teus bicos mornos:
choveu por min chuvia de sangue e traio
frío nos ósos.
Quéntame ti, que tiritando veño,
ti, que do peito curas as feridas,
¡amiga xenerosa dos que sofren,
melancolía!
Tope miña alma, á sombra dos ciprestes
que os tristes ermos das túas illas cobren,
o esquecemento que en ningures acho
prás miñas dores.
Fai que ó rumor dos teus regueiros brando
se adormezan meus tristes pensamentos.
¡Son un orfo! Agarímame ao teu colo...
¡Xa outro non teño!
Xa outro non teño en que pousar a fronte
polas enrugas do pesar sulcada,
xa outro non teño que a amargura enxugue
das miñas bágoas!
Nai, adorada nai, martir escura,
branca pombiña, aruladora e tenra,
ai, se souberas como me deixabas...
ai, non morreras.
Dende que te perdín, a terra, o ceo,
todo é pra min da mesma cor da morte.
O sol non me alumea, nin os campos
pra min tén flores.
Cal sobre os condenados a pauliña
caíu sobre miña alma eterno loito;
todo me amarga, astra o aire que respiro;
dáname todo.
Do corazón fuxiume esa alegría
que é nas flores aroma e vos nos páxaros,
e andan por dentro dos meu peito os corvos
arrevoando.
¡Como recordo aquelas noites claras
en que ó fulgor da prateada lúa
me arrolabas o sono, dos teus cantos
coa doce música!
¡Como recordo aqueles tardes tristes
en que os tronos sentindo, rezabamos
por que Dios leve ós probes mariñeiros
a porto salvo:
Polos necesitados camiñantes,
polos vellos sen pan e sen abrigo,
polos nenos sen pai..., abandonados
coma os teus fillos!
¡Ai! Eu tamén rezar quixera agora
por ti, de tanto amor en xusto pago;
mais dende que te fuches, miña rula,
¡teño un cansacio!
Melancolía, musa dos doentes,
do meus espírito noiva feiticeira
¡déixame que hoxe no teu colo durma
sono de pedra!

«Himno de Acción Gallega»

¡Irmáns! ¡Irmáns galegos!
¡Desde Ortegal ó Miño
a folla do fouciño
fagamos rebrillar!

Que vexa a vila podre,
coveira da canalla,
a aldea que traballa
disposta pra loitar.

Antes de ser escravos,
¡irmáns, irmáns galegos!
que corra o sangue a regos
desde a montaña ó mar.

¡Ergámonos sen medo!
¡Que o lume da toxeira
envolva na fogueira
o pazo señorial!

Xa o fato de caciques
ladróns e herexes fuxe
ó redentor empuxe
da alma rexional!

Antes de ser escravos,
¡irmáns, irmáns galegos!
que corra o sangue a regos
desde a montaña ó val.

(Vento Mareiro, 1915)

Alma nacional e ardente

¡Alma nacional e ardente
canta anque che custe bágoas!
¡Teus cantares son semente!

¡Astra que os ladróns enxorden
entre as cantigas que bican
pon as que feren e morden!

Está cativa a roseira,
mais, despois de tanto inverno...
¡Galicia ha ter primaveira!

¡Xa sei, xa sei que fan falla
moitas fouces, moitos mistos
e moitos feixes de palla!

¡Axiña esperta Galicia
que xa se escupe ós caciques
e fai ruxi-la inxusticia!

¡Xa o novo día alumea!
¡Xa a Sociedá dos labregos
ten choza de seu na aldea!

¡A noite é fría e escura
pro, ó fin, o amañecer
tráenos co sol a quentura!

¡Patriano, o meu rogo escoita!
¡Eu quero un posto á túa beira
o roxo día da loita!

(de No desterro, 1913)

Ramón Cabanillas.

Quen no seu corazón...

¿Quen no seu corazón non leva un arpa
que saiba das cancións
escoitadas do berce entre os arrolos
e na reixa do Amor?
¿Quen non garda a memoria, triste ou leda,
dun alqo que xa foi?
¿Quen, orfo, sen fogar, abandonado
dos homes e de Dios,
non atopa consolo na lembranza
dun tempo que pasou?
¿Quen non lle fixo cova no seu peito
a unha morta ilusión?
Eu non sei, eu non sei que nos espera
este mundo ó deixar,
nin sei o que está diante, o que ha traernos
o escuro máis alá;
mais para ter, cen anos que morrendo
vivira neste chan,
febres no corpo, brétemas na alma
e loitos que chorar,
para ter as feridas sempre abertas .
¡chega de abondo o que ficou detrás!
(No desterro, 1913)

EMBEBIDO de mar, nin un argueiro
de po leva este corpo solitario;
nada escoita, senón arquexo amargo;
os montes diluíron o seu peso.

Acode a vella historia, mais de súpeto
unha aguación distrae a miña vida
e arrefece o meu sexo; e xa me obriga
a seguir, ollos pechos, este curso.

Como as aves, tamén eu aprendín
a rítmica andadura en cada membro
e, de seguido, rápido abandono.

E, co tempo, se cadra poida ir
cara á terra, voando, e nun alleo
patio me hospede en horas de repouso.

Xabier Rodríguez Baixeiras.

ANTES QUE TI FOSES VIAXEIRO

Cando veñas ó norte, non preguntes
Por unha casa vella;
Pola sombra de seu, nas calexas deitada
Como se deita o inverno
Con derrotados meses sobre o mundo e as choivas.

Cando veñas ó norte, vello amigo,
Non preguntes ás brétemas que furtan
Os segredos das cousas;
Non interrogues fondas baixamares
-E menos nun agosto de altas lúas-,
Nin os bosques de antano,
Onde soñan as faias e as carballeiras nobres.

Hai unha casa branca. Agardareite
Aireando os seus cuartos,
Abrindo as contras, para que a luz reciba
Aquilo que foi meu;
Ordenando papeis dos meus esquezos,
Libros daquela, versos
Por rematar aínda,
Escuros calendarios que escribiron
Anos mozos e nomes de rapazas.

E esta canción que é túa, e escribín para ti,
Antes que ti foses viaxeiro,
Moito antes quizais
De que tiveses sede, e decidises
Partir, soñar, ama-lo corazón
Destas palabras poucas.

Cando chegues ó norte, non preguntes.
Dirache o teu desexo que eu estaba agardando.

……………..……………..(de Pasa un segredo, 198

Ramiro Fonte.

FRANCISCO AÑÓN

Morrerei en Madrid, lonxe da Terra
Que non vai despertar do longo sono:
Ela pagoume en fame, pena, exilio
O feito de ofrecerlle o mellor soño.

Morrerei de intemperie, dese día
Coma un lobo de inverno, cazador
De tísicos, poetas e mendigos,
Que venta, cego, o rastro da dolor.

Xa me illou na enfastiada multitude,
Escollendo, entre tantas, esta sombra:
Un billete de banco podería
Facer máis levadeira a mala rota.

Aventureime en climas, en Europas,
Perecín nos litixios do meu tempo,
E quixen comprender, pero non sandan
O meu mal os xaropes do progreso.

Seica a terra por sempre permanece,
Mais nós sempre cantamos o que pasa:
O vento entre os piñeiros, esa brétema
Pasaxeira nas altas madrugadas.

E anque Curros me chame capitán
Eu non son de ningunha xeración,
O meu único fiel contemporáneo
Es ti, que vas a piques, corazón.

Precursor en derrotas, soamente
Perderanse os meus versos para sempre.

………(de O cazador de libros, inédito;
poema tomado da antoloxía Ýmbito dos Pasos, Pontedeume, 1996)

Patria aquí ou acolá

Naceu no tempo dos celestes
herbicidas, aproveitou
que vivía no pais das laranxas,
aproveitou do sol.
-"Díchedesme unha lingua de ferro,
pero eu sainvos lambecús".

Naceu no tempo de automóbiles
de aluguer para o retomo dos veráns
con dígrafos na traseira.
Che! Ch: patada no cu,
matrícula negra: un belisco.
CH. Lembra-la nacionalidade da garda do papa de roma?

Matrícula marela:
daquela un patadón sen contemplacións.

A vixilia nocturna da tropa Itina.
O festival da canción do Miño, varias edicións.

A vixilia da tropa latina:
maxina-los gardas dun campamento
perdido en terra bárbara, o dedo contra a boca,
é noite feita, pero hai orde de non durmir.

Os dígrafos, ai,
na traseira dos coches, a miña patria: CH
Chist! Chist. O cristo de Ourense
e as Burgas:
a auga quente a brochar e a ponte vella: That's the question.

Manuel Outeiriño.

Os outros pasos

Na noite metafórica, ó abeiro da alta lúa
que no perfil do espacio se move de vagar
fende o silencio un eco dunha distante rúa
onde distantes pasos parecen resoar.

Avanzando contigo na verea da idade
semellan ser os ecos do teu propio ruído:
os imposibles pasos da imposibilidade,
os pasos doutros homes que puideches ter sido

e non fuches. De lonxe, o seu son acompaña
o teu devalo lento por diverxente vía,
axexando a soidade cunha presencia estraña
de soños só formada, e de melancolía;

unha presencia escura que manca o corpo cando
destila esa sospeita que che abala o sorriso:
que ó cabo dos camiños que fuches rexeitando
agardaba a verdade, a luz, o paraíso.

Gonzalo Navaza.

Escaravello o tempo e sinto
no lombo o construír das columnas
ocupadoras. O soño do sabio,
a visión do home bo
alucinador da súa tribo.
O rañar de man de ourive
en pedra primitiva,
primixenia,
orixinaria.
Modelounos a luz que fura a tea,
igual pólas cheas de zume mineral.
Coma se entre nosoutros e o mundo
houbese só un muro de soño,
ou un teixo longo, esguío, amigo

doador do longo adeus.
Agora apálpome e soamente noto fume.

II
río e vento é tempo todo
anda avisado o ceo
coma unha mala mula
que sobe sen mirar
e turra coma quen peitea
no aire un anaco de sombra
unha avelaíña de bágoa
ó se deitar no sol contra o temor da madrugada

VII
Fermosa coma unha lúa de pan ou a escaleira
á carballeira total da rebeldía.
Calada como esperar e ollar, coma unha fenda
do mar, festa na pedra.
Lixeira, coma o sabor do tempo na auga
dese tempo que a túa maxia reconstrúe.
Amiga, coma unha torre universal ergueita polo acougo, unha cumprida
fonte de adorar amor e armar morada.
Alegre, coma a folla de vivir que temos entalada na epiderme.
Irmá nunha batalla contra quen derrama a neve
e esborralla os edificios dunha cidade amada.
X
Camiñan por tal val cos pés lañados
con armas, con amor, sen unha mala néboa que os protexa;
vai frío, pero o val é unha ribeira,
un bronce de ouro ardendo cando o lume baixa a velos.

Eu lévote canda min por unha fenda
das regañas dos buracos desta vida azul e amarga;
agárrote ben firme entre estes brazos, non quero que te esvaias,
que aparezas tal mañá desoutra beira, que non perdas
cada flor da túa mirada entre os meus dedos.

E van ó vao, ó río
ó río que non tira contra o mar, que non é espello
nin nada que confunda o mediodía; van lixeiros
igual cás andoriñas porque a vida é máis lixeira cás sazóns,
máis viva cós regueiros que van facendo esteiros na pedra matricial.

Eu lévote canda min coma unha amora e voute recollendo
pegadiña ás caldeiras do camiño
e bébote, apálpoche coa lingua a carne enteira e a memoria
e tódolos recantos e as carreiras
que marcaran os silencios no seu tempo de vendima.

Arramblan con todo ó seu paso
fan caer espadas como o leite cae na cunca da dolor para enchoupala de acedía,
baten na noite estrelecida e os castros cantan
un renxer de medo, a tarde vai sendo algo inferno
e os arrepíos danse coma a grama.

O monte, a gran montaña obsérvaos cómo súan
tribos enteiras pingas de raxeiras, un mundo
de auga en lama, mil tiseiras de angustia debuxadas nos meniños,
que non saben, non entenden, non choran porque o sol non deixa
nesa fornalla, pedregal que abura os pés lañados
da miña tribo á busca dun lugar de rebeldía.

Lévote en min, e en min mesmo moras,
tríscele amado de hora tras hora nesta marcha cara ós teixos.
A lúa ábaixase, é noite,
a chorárno-lo camiño e xorde á beira un leito
de roto corazón e amor de carne, lume, auga e terra.
Facemos, ti e mais eu, carballo milenario do pesar,
convertemos en onda de sagrada extensión cada contacto entre as mans,
o corazón e a vida. E o pensamento fai de nó-los dous soldados
dunha nación morrente en tránsito ó Medulio.

Ó lonxe, algún vento de futuro nos arrepía o espírito
e canta Pale Blue Eyes.

Anton Dobao.

Cidade asolagada

Torres de sal que foron algún día
crisol do tempo elemental do lume,
patria do corazón
perdida para sempre,
asolagada agora, Compostela.
Na pedra dos teus sitios namorados
ardeu antano con fulgor inxenuo,
con solercia tamén, a ben querida
cacharela do sangue venturoso.

¿Que foi daquelas prazas de alabastro
e o gume inxel do sol nas pedrerías?
¿Que das flores do amor e os decorados
das bágoas da paixón?
¿Onde van as promesas do magnolio
e as verdades que os libros ocultaban?
¿Onde as palabras limpas
do viño adolescente
e da impía largueza?
Nada queda
que non sexa enganoso simulacro
e cifra penitente da ruína.

En balde pretendémo-lo regreso
e acudimos ós mesmos escenarios
cegados polo amor, cal asasinos
tornando escuros ó lugar do crime
da mocidade azul. Xa non son nosos
os ámbitos amables do pasado.

Fatal e irreversible,
o vento dos desertos esfarela
as esluídas laxes, as columnas,
a sombra dos maternos soportais,
o bronce vespertino nas volutas
e os altos arquitrabes
coma choiva incesante
no rostro das esfinxes.

Cae a tarde nas pálpebras
e son os membros triste
espello do solpor e testemuña
do labor lento de termite insomne
con que se impón o esquecemento. Só
nos é dado soñar. Soñar agora
con Compostela en luz esmorecente,
que é mansa para os ollos pero doe
coma un cristal de lazo na meninxe,
será evocar un tempo de paxaros.

Mingua a luz na memoria
e cae a tarde enferma sobre os pasos
que volven a mirada.
Mergullada en letal esquecemento
a penas se define a silueta
da torre esguía por entre o magma sucio
e os farrapos doídos
dun mapa de feridas estiñadas.
Só a informe lembranza nos envía
cos destrozados restos do naufraxio
confusas badaladas entre a néboa,
signos que caen no corazón dos homes
coma estigmas de sal
do avance inexorable da marea.

Gonzalo Navaza.

ESTA ES La Memoria Histórica.

La memoria. Esta es la memoria.

Escúchese bajo Vasvolda de Milladoiro.

Saúdos.

A mi nadie me toca los huevos.

Por los callos entumecidos de mi abuela. TAN SÓLO POR ELLA.

Esta es la canción que yo le canto a ella.

Ad familiares. (Topadas nos bares)

Cando lles prende a xiada no corazón,
……………………. pendúranlle-las ás.
……………………………..(SAFO)

Non cómpre trabuca-lo gin-tonic e a xiada
por máis que ás veces teñan efectos semellantes,
mais en que son común impedimento
logo as vosas ás baten, anxos equinocciais,
na cova do meu brazo, levo a man
cara á temperatura
que dispensa botarlle cara ó día

en tempos eu cun allo podería
conseguir do termómetro a anuencia
para botar na cama o tempo todo, falo quente
por mor destes remedios, que xa eran
un emprego dos síntomas e quero
traer á miña noite;

no tocante ás auguiñas especiadas
(a redención e os condumios exóticos)
un pouco xelo abonda
pra declararmos toda extremidade
coma un brazo ocupado pola noite;

agora no bugallo, se non debo
mesturar co que é dado os remedios antigos,
estou a remexer procurando o remol
confinador das noites da pequena promesa
de graxo para min. e de quen vou fuxindo

a choutos pequeniños e encolleito,
anda no xorne o resto dunha doenza
tradicional das curas do tinteiro.

MANUEL OUTEIRIÑO.

...pero o noso máis firme deber é ignoralo:
entregarnos á vida coma quen vai estrando
heroico a va semente polos sucos da nada.

Gonzalo Navaza.

Nada de esto me eseño la educaciñon franquista.

Saludos.

A noite estrelecida.
POR MI ABUELA.

Xorxe, meu vello amigo:
Ti que estás cos que sofren a historia
i en contra dos que a escriben,
¿como fuches parar á tropa?

Chegaron ás aforas da cidade
cubertos de borralla e de cansancio.
O teniente berrou "alto, quén vive";
na inmensa soedá nasceron nardos.
O silencio da noite estrelecida
era un longuísimo camiño branco.
As cartucheiras ían tintintín,
decían tintintín, marcando o paso.
Un bisoño decúbito supino
miraba para o ceo despiadado,
no fusil unha mau,
na outra mau un saco.
O fillo da súa nai estaba morto,
groriosamente morto sobre un charco.
Tiña nos ollos vento. Preguntaba
cunha ollada azul de animal manso.
Xorxe, meu vello, meu eterno amigo,
dime no que estás pensando.


CELSO EMILIO FERREIRO

ANTES QUE TI FOSES VIAXEIRO

Cando veñas ó norte, non preguntes
Por unha casa vella;
Pola sombra de seu, nas calexas deitada
Como se deita o inverno
Con derrotados meses sobre o mundo e as choivas.

Cando veñas ó norte, vello amigo,
Non preguntes ás brétemas que furtan
Os segredos das cousas;
Non interrogues fondas baixamares
-E menos nun agosto de altas lúas-,
Nin os bosques de antano,
Onde soñan as faias e as carballeiras nobres.

Hai unha casa branca. Agardareite
Aireando os seus cuartos,
Abrindo as contras, para que a luz reciba
Aquilo que foi meu;
Ordenando papeis dos meus esquezos,
Libros daquela, versos
Por rematar aínda,
Escuros calendarios que escribiron
Anos mozos e nomes de rapazas.

E esta canción que é túa, e escribín para ti,
Antes que ti foses viaxeiro,
Moito antes quizais
De que tiveses sede, e decidises
Partir, soñar, ama-lo corazón
Destas palabras poucas.

Cando chegues ó norte, non preguntes.
Dirache o teu desexo que eu estaba agardando.

Ramiro Fonte.

E esta canción que é túa, e escribín para ti,
Antes que ti foses viaxeiro,
Moito antes quizais
De que tiveses sede, e decidises
Partir, soñar, ama-lo corazón
Destas palabras poucas.

Cando chegues ó norte, non preguntes.
Dirache o teu desexo que eu estaba agardando.

ESTA CANCIÓN NO ES PARA TÝ.

Para mi por supuesto que no es. ,Pero el caso es que si después de 50 mensajitos ves que no te contesta ni Cristo, podías darte por aludida de una putta vez.

Y vamos, que si tú te saltas las normas cuando te sale de la entrepierna, yo haré lo mismo.

Que me echen.

Así es que.....




















flhictñocdiht poicñoi t8or `coi4 3touihc òihò rtic `4tioh `4orithoì45t còc4hi ò5thiòe ho\'i5hjoìth qño´krhj cñdlmfnhopruith4 ctit4h 4iothcj ò4h v4toihc p4tioh cv `\'rotih v mecagoentodojoder dkjrhp crekjhn

Pues que te echen...

Después de ti....



































































liweurhpoeir peoirhy pweiorh prxo3uih poui3rhx priorhxp 3rx ñsrjkhxk. mklejrh xrlejhrxle erpoihr xpityy ghdbh

Becerro.

rudghori5y3rdnilur dkluhfc :)

Perdone sr. pero con Vd. es precisamente con quien yo no intentaba dialogar. Así es que absténgase de este monólogo.
Pedorra.

Nop me sale de los santísimos cojjones.












































Además no intentaba dialogarm con nadie, pretendía tocar los cojjones como siempre.




































Si no, después de 50 mensajitos de mierrdauno deja de dialogarse a si mismo.


























y vamos, que si no cumple las normas, no tiene la más mínima autoridad para decir quién puede escribir y dónde.




























Por cierto: kljehfreuifh oeriuthcpi ruthc opruithiñruvhp5iu gt5odyu touig

Se aconseja de todas formas escuchar A noite estrelecida de milladorilo... Para evitar la pedorrea mental.

Saúdos.

er,lñwkhyerkodtjhrkugr litjch4rctjg rlijthli jrctipuhl jiqdth i34jhxdrilpwe4ugh cdeiopugft oipugt x











































































:)

En fin.. uno se encuentra siempre con lo que no pretende....

A mi no me va a tocar los huevos ud. Y conste que los tengo.


Saludos becerro.

zzzzzzzzzzzzzzzz..pa la camita que mañana tengo que madrugar,mira tu que tengo que levantarme a las diez A.M. por culpa de un mardito recao...

Nas noches don legionem.





































Y yo a lo mío:

wekljrc4ioug o4ugtroieucg o4iu cgpiu4hct p4uiowehr xpwiu4rh cl4ijeg werjih pirje cf35utihc pui9th fpituhf p3it5ucui Ireallywannaknow lrjihtfi5uhf piu

Buena poesía de todas formas. Legionem...

Buenas noches.

tryljtrfiop35jf6oierjyf,ìop45j yòf45ijf6io45j6dfò i456g soloparagallegostuputamadre jegruweyghyu

A ROSA

…..……………..E se acaso rosa caesE
…..…………………..Aire só seriA
………….……………..……...G. NAVAZA

Esa flor que pousabas
No vértice lizgairo dos teus días
Que. eran tamén os meus -se mo concedes-
E era un perigo audaz, un tanto doce,
Deixala alí, invocala
A través da canción dos solitarios
Ou das grandes derrotas; esa flor

Por ti deitada
Na trémula fronteira que o teu peito
Fai co terrible, co que fica lonxe,
Co que cae no alén dos nosos soños,
Murchou durante cen albas ben frías;
Da súa cinza abrollou a única rosa.

E era aquel tempo triste, certamente.
Chovía moito en torpes calendarios,
Nos días xoves, nos abrigos lentos;
Nas pálidas semanas dun amor,
E nós, os fuxitivos
De tódolos desexos,
Manchabamos as cores dos retratos

Con acenos esquivos, con ollares
Cobizosos da insegura partida,
E era aquel tempo grande porque tiñamos rosas.

Ýs veces sorprendémonos
Perseguindo as lembranzas como tal vez procura
Un mariñeiro cego cos seus ollos
O engano dunha luz que vén do mar,
E volvemos alí para caer de novo,
Para deixar partir eses expresos
Que esgazan o mencer porque desexan
Outras cidades puras, algún lugar sen nome;
Para darlle a esa noite que non nolo merece
A moeda de ouro refregada
Pola rara amizade que provocan os versos.

Non debemos deixar que o vento da impiedade
Derroque unha atalaia de inocencia
Ou que nos queime o voo ese anxo negro
Derramado nas almas,

Porque certos estamos
De que para afogar de novo a mocidade
Precisamos mans limpas e auga clara,
E saber que arrasamos un xardín
E algunha primavera, que perdemos
Quizais algunha vida
Para volver á vida e atopármonos,
Pero non as lembranzas nin a rosa.

……………..……………..(de Adeus Norte, 1991)

Non debemos deixar que o vento da impiedade
Derroque unha atalaia de inocencia
Ou que nos queime o voo ese anxo negro
Derramado nas almas,

Porque certos estamos
De que para afogar de novo a mocidade
Precisamos mans limpas e auga clara,
E saber que arrasamos un xardín
E algunha primavera, que perdemos
Quizais algunha vida
Para volver á vida e atopármonos,
Pero non as lembranzas nin a rosa.

dfjkgtfnoiruoiru crui truitf r tfkrjt,t5n j5ht r to luighn gil g lh gf uyf no g mil ug moi ug oijug moi ug oui g nohugnougnliugoi oguoiu ouy uy fkugc kgh hu ytd jkg ohgloh glhug vhugf dfjkgtfnoiruoiru crui truitf r tfkrjt,t5n j5ht r to luighn gil g lh gf uyf no g mil ug moi ug oijug moi ug oui g nohugnougnliugoi oguoiu ouy uy fkugc kgh hu ytd jkg ohgloh glhug vhugf dfjkgtfnoiruoiru crui truitf r tfkrjt,t5n j5ht r to luighn gil g lh gf uyf no g mil ug moi ug oijug moi ug oui g nohugnougnliugoi oguoiu ouy uy fkugc kgh hu ytd jkg ohgloh glhug vhugf dfjkgtfnoiruoiru crui truitf r tfkrjt,t5n j5ht r to luighn gil g lh gf uyf no g mil ug moi ug oijug moi ug oui g nohugnougnliugoi oguoiu ouy uy fkugc kgh hu ytd jkg ohgloh glhug vhugf dfjkgtfnoiruoiru crui truitf r tfkrjt,t5n j5ht r to luighn gil g lh gf uyf no g mil ug moi ug oijug moi ug oui g nohugnougnliugoi oguoiu ouy uy fkugc kgh hu ytd jkg ohgloh glhug vhugf dfjkgtfnoiruoiru crui truitf r tfkrjt,t5n j5ht r to luighn gil g lh gf uyf no g mil ug moi ug oijug moi ug oui g nohugnougnliugoi oguoiu ouy uy fkugc kgh hu ytd jkg ohgloh glhug vhugfdfjkgtfnoiruoiru crui truitf r tfkrjt,t5n j5ht r to luighn gil g lh gf uyf no g mil ug moi ug oijug moi ug oui g nohugnougnliugoi oguoiu ouy uy fkugc kgh hu ytd jkg ohgloh glhug vhugf dfjkgtfnoiruoiru crui truitf r tfkrjt,t5n j5ht r to luighn gil g lh gf uyf no g mil ug moi ug oijug moi ug oui g nohugnougnliugoi oguoiu ouy uy fkugc kgh hu ytd jkg ohgloh glhug vhugfdfjkgtfnoiruoiru crui truitf r tfkrjt,t5n j5ht r to luighn gil g lh gf uyf no g mil ug moi ug oijug moi ug oui g nohugnougnliugoi oguoiu ouy uy fkugc kgh hu ytd jkg ohgloh glhug vhugf dfjkgtfnoiruoiru crui truitf r tfkrjt,t5n j5ht r to luighn gil g lh gf uyf no g mil ug moi ug oijug moi ug oui g nohugnougnliugoi oguoiu ouy uy fkugc kgh hu ytd jkg ohgloh glhug vhugfdfjkgtfnoiruoiru crui truitf r tfkrjt,t5n j5ht r to luighn gil g lh gf uyf no g mil ug moi ug oijug moi ug oui g nohugnougnliugoi oguoiu ouy uy fkugc kgh hu ytd jkg ohgloh glhug vhugf dfjkgtfnoiruoiru crui truitf r tfkrjt,t5n j5ht r to luighn gil g lh gf uyf no g mil ug moi ug oijug moi ug oui g nohugnougnliugoi oguoiu ouy uy fkugc kgh hu ytd jkg ohgloh glhug vhugfdfjkgtfnoiruoiru crui truitf r tfkrjt,t5n j5ht r to luighn gil g lh gf uyf no g mil ug moi ug oijug moi ug oui g nohugnougnliugoi oguoiu ouy uy fkugc kgh hu ytd jkg ohgloh glhug vhugf dfjkgtfnoiruoiru crui truitf r tfkrjt,t5n j5ht r to luighn gil g lh gf uyf no g mil ug moi ug oijug moi ug oui g nohugnougnliugoi oguoiu ouy uy fkugc kgh hu ytd jkg ohgloh glhug vhugfdfjkgtfnoiruoiru crui truitf r tfkrjt,t5n j5ht r to luighn gil g lh gf uyf no g mil ug moi ug oijug moi ug oui g nohugnougnliugoi oguoiu ouy uy fkugc kgh hu ytd jkg ohgloh glhug vhugf dfjkgtfnoiruoiru crui truitf r tfkrjt,t5n j5ht r to luighn gil g lh gf uyf no g mil ug moi ug oijug moi ug oui g nohugnougnliugoi oguoiu ouy uy fkugc kgh hu ytd jkg ohgloh glhug vhugf

semejanzas...

http://youtube.com/watch?v=ehlgFRKj1yY

XA O CONSEGUICHES

Xa o conseguiches. Ó cabo es
O estranxeiro de tódalas cidades,
E non é porque molles a mirada
Nesta luz melancólica que outono
Esparexe nas rúas con serena abondanza,
Non porque esteas só, porque adiviñes
Esa mala compaña de certas soidades
Que veñen requerirte nos cafés
Mentres cismas, remoes ou esperas por nada.

Hai meses que partiches do teu mar.
Un estraño país que non coincide
Co que era teu, con ese que soñabas
Segue a medrar en ti como se fose
A sombra dunha árbore
Xenerosa pero tamén terrible;
A sombra dun antigo pai desenganado
Que nos propón a nosa perdición.

Vai canda ti, durmido,
O seu inmóbil sangue latexa nas túas veas;
Hai algo de vento gris que procede de alá
E buscas, co inseguro aceno dos errantes,
Unha porción de ceo sen altura
E soñas máis ó norte, máis ó norte
Coma se o norte fose algunha terra
E non algo que alcanza inutilmente
A túa invocación.

Xa o conseguiches. Achegas
A mascara do tedio contra a face,
Arríncaslle un sorriso de saudade a esta hora,
E tes a fala escura, definitivamente
Afastada de todo. Pero entón remanece
Coma unha fontela solitaria.

……………..……………..(de Adeus Norte, 1991)

w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
ww
w
w
w

w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w

w
w
w
w
w
w
w
ww
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w

w
w
w

w
w
w
w
w
w

w
w
w
w

w
w
w
w

w
w
w
w

w
w
w

w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
ww
w
w
w

w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w

w
w
w
w
w
w
w
ww
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w

w
w
w

w
w
w
w
w
w

w
w
w
w

w
w
w
w

w
w
w
w

w
w
w

w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
ww
w
w
w

w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w

w
w
w
w
w
w
w
ww
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w

w
w
w

w
w
w
w
w
w

w
w
w
w

w
w
w
w

w
w
w
w

w
w
w

w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
ww
w
w
w

w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w

w
w
w
w
w
w
w
ww
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w

w
w
w

w
w
w
w
w
w

w
w
w
w

w
w
w
w

w
w
w
w

w
w
w

w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
ww
w
w
w

w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w

w
w
w
w
w
w
w
ww
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w

w
w
w

w
w
w
w
w
w

w
w
w
w

w
w
w
w

w
w
w
w

w
w
w

w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
ww
w
w
w

w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w

w
w
w
w
w
w
w
ww
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w

w
w
w

w
w
w
w
w
w

w
w
w
w

w
w
w
w

w
w
w
w

w
w
w

w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
ww
w
w
w

w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w

w
w
w
w
w
w
w
ww
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w

w
w
w

w
w
w
w
w
w

w
w
w
w

w
w
w
w

w
w
w
w

w
w
w

w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
ww
w
w
w

w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w

w
w
w
w
w
w
w
ww
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w

w
w
w

w
w
w
w
w
w

w
w
w
w

w
w
w
w

w
w
w
w

w
w
w

w
w
w
w
ww
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
ww
w
w
w

w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w

w
w
w
w
w
w
w
ww
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w

w
w
w

w
w
w
w
w
w

w
w
w
w

w
w
w
w

w
w
w
w

w
w
w

w
w
w
w
ww
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
ww
w
w
w

w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w

w
w
w
w
w
w
w
ww
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w

w
w
w

w
w
w
w
w
w

w
w
w
w

w
w
w
w

w
w
w
w

w
w
w

w
w
w
w
w

Estas cosas pasan.

Definitivamente....:))))

Ya me voy.

:)))))

wehjihrgrnkeuigfte4ioru eldui5 lerjithf l4ihbg

JAJAJAJA! Éste es uno de los mejores post de la historia de éste foro.
¿Celtíbera no te ibas? Espera que hay más:






































































esto pa tu ojete:
















































































































http://www.youtube.com/watch?v=vGzVifv0L40



























































































































spam sabemos hacer todos

No sé qué tiene de malo lo que hace celtíbera... no es peor que ver cómo cinco pavos abren el mismo hilo. También está el mismo tristón que abre diez hilos a la vez. U otro choflamejas que siempre habla de lo mismo.

A mí no me agrada nada la idea de que se vaya. Leo lo que escribe y rara vez tengo respuesta, pero lo aprecio. Es una de esas personas que hacen el foro más heterogéneo.

Saludos.

yo te enseñaré que es poesía:













































http://www.youtube.com/watch?v=DokJ7IKzbGo

http://www.youtube.com/watch?v=sOloKowPxro&mode=re...









































desahogémonos todos en este post de las gilipolleces que ponen algunos/as

yeah, rock'n'roll de calidad, aprended:







































http://www.youtube.com/watch?v=cIqH11Fa3e0








































excelente videoclip

http://www.youtube.com/watch?v=AOTv9S7Mlf4

Rosalía de Castro
A las orillas del Sar

En los ecos del órgano o en el rumor del viento,
en el fulgor de un astro o en la gota de lluvia,
te adivinaba en todo y en todo te buscaba,
sin encontrarte nunca.
Quizá después ha hallado, te ha hallado y te ha perdido
otra vez, de la vida en la batalla ruda,
ya que sigue buscándote y te adivina en todo,
sin encontrarte nunca.

Pero sabe que existes y no eres vano sueño,
hermosura sin nombre, pero perfecta y única;
por eso vive triste, porque te busca siempre
sin encontrarte nunca.

Saludos Celtíbera.

Kefka, ¿todavía tienes acné?

Buena pregunta fedro, siempre creyéndote mejor por tener más años.
Saludos,
Kefka.

Para nada, hombre. Pero me parece un poco pueril. Si investigas, verás que yo he hecho lo que tú has hecho. Con lo cual es aun más patético por mi parte por lo que conlleva de "peterpanismo"...

Saludos

Aunque yo creo que es mejor que se lo preguntes a celtíbera.

Celtíbera está más allá de las preguntas y las respuetas. Es como el oráculo de Delfos..;)

A menudo los hijos se nos parecen,
así nos dan la primera satisfacción;
esos que se menean con nuestros gestos,
echando mano a cuanto hay a su alrededor.

Esos locos bajitos que se incorporan
con los ojos abiertos de par en par,
sin respeto al horario ni a las costumbres
y a los que, por su bien, hay que domesticar.

Niño, deja ya de \"joder\" con la pelota.
Niño, que eso no se dice,
que eso no se hace,
que eso no se toca.

Cargan con nuestros dioses y nuestro idioma,
nuestros rencores y nuestro porvenir.
Por eso nos parece que son de goma
y que les bastan nuestros cuentos para dormir.

Nos empeñamos en dirigir sus vidas
sin saber el oficio y sin vocación.
Les vamos trasmitiendo nuestras frustraciones
con la leche templada y en cada canción.

Niño, deja ya de "joder" con la pelota...

Nada ni nadie puede impedir que sufran,
que las agujas avancen en el reloj,
que decidan por ellos, que se equivoquen,
que crezcan y que un día nos digan adiós.

Maromo,tira de la cadena.

a miña casa non quero que veñas
sempre me fodes e nunca me preñas

Claro fedro, no hago sino parodiar a la gente que pone gilipolleces sin sentido, más que nada por joder.
Que este foro esté sumido en la anarquía más absoluta propicia que pasen cosas como estas.
Genial poesía legio.
Saludos,
Kefka.

Liberales y democristianos alabando el verso de Joan Manuel Serrat. Habráse visto :)

Saludos.